ห่างหายจากการเขียนบล๊อคไปหลายปี สืบเนื่องจากการทำงานที่ทำให้ขี้เกียจขึ้นหน่อย การกลับมาเขียนครั้งนี้ อาจเขียนในเรื่องราวที่เกี่ยวกับชีวิตตัวเอง ใครอยากอ่านเป็นข้อคิดชีวิตบ้างก็อ่านนะครับใครไม่อยากอ่านก็ข้ามไป

 สืบเนื่องจากได้รับข่าวสารของคุณครูที่เคยสอนตัวเองในอดีต ได้ข่าวว่าเป็นโรคถุงลมโป่งพอง ตั้งแต่จบจนวันนี้ไม่เคยเลยที่จะกลับไปหา เยี่ยมเยียนท่าน คนเราก็แปลกเกินไป ยามที่ยังเห็นสุขสบายกันอยู่ก็จะแค่ดูเฉย ๆ เท่านั้น ทำไมครูคนนี้ถึงมีผลกับจิตใจเราได้เพียงนี้ มันมีอดีตที่ยากจะลืมเลือน ครูคนนี้สอนวิชาภาษาไทย ใครได้ เกรด มากกว่า 1 คือ โครตเก่งเลย ต่อให้เรียนยังไง ก็ไม่เคยได้เกินเกรด 1 แต่เกรด 1 สำหรับ คะแนนที่ได้ ผมว่า ไปเรียนที่อื่น ได้เกรด 4 หมดแน่นอน จากตัวเองได้เจอมากับตัว

เคี่ยว ลาก ดิน สำหรับ วิชานี้ ดูดบุหรี่ เหรอ อยากดูดใช่ไหม มานี่ทั้งแก๊งค์ มีบุหรี่ในตัวเท่่าไหร่ เอาออกมาให้หมด พร้อมน้ำ 1 แก้ว ผสมน้ำให้หมด แล้วแบ่งกันดื่มให้หมด สุดท้ายก็สูบเหมือนเดิม ตั้งแต่จบได้คุยกับท่านครั้งแรกก็วันนี้ โทรคุยกับท่าน ท่านก็ยังเหมือนเดิม คิดถึง เรา จำเราได้ มันก็น่าแปลกเนอะ ว่าสุดท้าย จิตใจคนเราก็คิดถึง คนที่พยายามทำให้เราปรับตัว มากกว่า คนที่พยายามทำให้เรารักแค่นั้น เราเลยคิดว่า วันนี้จะ สีข้าวที่เราทำเอง กระเจี๊ยบที่เราปลูกเอง ไข่ไก่ ไข่เป็ดที่เราเลี้ยงเอง แบบอินทรีย์ในสายตาของเราว่า ที่เราทำมันปลอดภัย เพื่อให้ท่านได้ ทานสิ่งที่ท่านได้สอนเรา บ่มเพาะเราให้เป็นวันนี้ได้ ท่านคือ แม่คนที่สองที่เราใช้ชีวิตในโรงเรียนเบญจวรรณศึกษา และมีอีกหลายท่าน บางท่านรู้ข่าวก็เมื่อท่านเสียแล้ว เราไม่อยากเสียอะไรไปอีก เราจะเริ่มทำตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ความสุข คือการให้ ให้โดยไม่คิดอะไร เมื่อคนที่เราอยากให้ คือ คนที่เราคิดว่าควร

  ปาเจรา จริยา โหนติ คุณุตรานุสาสะกะ ขอให้คุณครู จงมีแต่ความสุข สุขภาพแข็งแรง โรคที่เป็นอยู่ทรงตัว อยู่เป็นมิ่งขวัญ และกำลังใจ ของผม ด้วยครับ

การได้ใช้ชีวิตอยู่ คือ การยอมรับ ในสิ่งที่จะเกิดและ ดำเนินชีวิตให้สอดคล้องกับ วิถึปฏิบัติ โดยยึดกับคำว่า "การทำความดี" อย่างที่ครูสอนมา

ภาษาอาจมีผิดบ้าง คือเรื่องของภาษา ส่วนเรื่องที่จะเป็นสิ่งดำเนินชีวิต คือ รู้คุณค่าของสำนึกบุญคุณคน